woensdag 31 augustus 2016

Julieta

Ik verwachtte er niet zo veel van: de film Julieta, maar hij was van het begin tot het eind boeiend.
Hoofdpersoon Julieta is weduwe en heeft haar dochter Antia al twaalf jaar niet meer gezien. Die verdween uit haar leven toen ze op achttienjarige leeftijd voor drie maanden op retraite ging. Ze wilde daarna geen contact meer met haar moeder. We zien Julieta worstelen met dit gemis en als ze een vroegere vriendin van Antia tegenkomt krijgen we langzaam het hele verhaal te horen.
Julieta wordt gespeeld door twee actrices en de scène waarin de rol wordt overgenomen door de oudere actrice is heel mooi: Antia droogt het haar van haar moeder die diepbedroefd is om de dood van haar man. Als de handdoek omhoog wordt getrokken zien we de oudere versie van Julieta.
De film had hier en daar wat Hitchcockachtige trekjes vond ik, bijvoorbeeld door de dreigende muziek bij de scène dat de jonge Julieta kennismaakt met de wat ongure huishoudster.
Julieta is een film van Almodóvar, bekend van Todo sobre mi madre en Volver en gemaakt naar verhalen van Alice Munro.

zondag 28 augustus 2016

De tijd die alle leven sloopt

Werkelijk tout Haarlem*) was vanmiddag aanwezig bij de presentatie van het boek 'De tijd die alle leven sloopt'. Het boek bevat tekeningen van Piet Zwaanswijk en gedichten van Joep Kruijver, een fraaie combi.
Veel tekeningen hebben Wigbolt Kruijver als model, die het tijdens de opening ook als vermanende leerkracht goed deed. Hij kreeg het publiek stil zodat broer Joep zijn gedichten kon voorlezen. Hiervóór had vormgever Jacques Overtoom al de loftrompet gestoken over het duo Zwaanswijk en Kruijver. Een en ander werd omlijst door muziek van Peter Stufkens en Steef de Jong (niet tegelijk).
De tekeningen en gedichten uit het boek hangen nog twee weken in Galerie 37 PK. Een goed idee om op een rustiger moment terug te komen om ze te bekijken. Ik weet al uit het boek dat de tekeningen bijna fotografisch precies zijn, vaak met een bizarre en/of geestige toevoeging. De gedichten zijn soms iets oubollig, maar ook vaak raak en gevoelig.

*) om even na te kijken hoe het ook weer zat met de  families Kruijver en Zwaanswijk raadpleeg je het boek van Ted Dobson.

zaterdag 27 augustus 2016

Paleis Soestdijk

Het klinkt nogal oubollig maar het was best leuk: een uitstapje naar Paleis Soestdijk. Nu kun je nog je kans grijpen om zelf op het bordes te zwaaien, als het straks verkocht is moet je maar afwachten wat de bestemming van het paleis wordt.
Ik wist al dat Juliana sober was en niet van opsmuk hield en dat zie je ook goed in het paleis. Hier is niet bepaald uitgepakt met grote verbouwingen en pracht en praal maar hier woonde een eenvoudige vorstin met haar gezin. De meubelen zijn weggehaald, wat er nu aan aankleding is, is van de staat. Zo kun je een indruk krijgen hoe het vroeger was, mede door de foto's van het gezin van de koninklijke familie. En ook in dit gezin lag er een kleedje onder de kinderstoel van de jongste om het tapijt tegen geknoei te beschermen.
Momenteel staat ook de expositie Bal! in het paleis en in de tuinen. Tot wisselende tevredenheid van de bezoekers. 'Wat stom die tent' brieste een dame op leeftijd, 'zo kan ik niks meer van die kamer zien!'. Ze had het over het kunstwerk Antichambre van Christa van der Meer. Ze was nog minder te spreken over de kamer die volgeplakt was met witte plakbriefjes met een vaag silhouet van leden van de koninklijke familie waardoor je écht niets meer van de originele kamer zag. Ja, toch, in een slim uitgespaard raam, wat ik zelf wel weer leuk vond. (Anna's white cube van Rolf Bruggink).
De gids vertelde dat Anna Paulowna die ooit ook op Soestdijk woonde elke dag een brief naar haar moeder in Rusland stuurde, een actie die Ricky Rijkenberg inspireerde tot een paar enorme bergen brieven in de Waterloozaal: Lettres des Pays-Bas, voor de liefhebbers van post zoals ik!
Ook mooi was de kamer die Edwin Oudshoorn aankleedde, Het is 1928, het is feest, met pakjes, slingers en een neergestorte kroonluchter, fraai!

donderdag 25 augustus 2016

Stadstekenaars

Amsterdam kent sinds 2014 een stadstekenaar, met als doel om het stadsbeeld in de loop van de tijd te documenteren.
In het Stadsarchief staat momenteel de expo: Stadstekenaars van Amsterdam waar we werk van 15 kunstenaars kunnen zien die het leven in Amsterdam vastleggen. Dat moet je ruim zien, zo schildert Jantien Jongsma op groot formaat haar klas die opdrachten van haar uitwerkt en maakt Arja Hop een serie aquarellen met pigmenten die ze zelf maakte van een abeel uit Amsterdam. Olphaert den Otter schildert bijna fotografisch en heel sfeervol de slaapplekken van daklozen op verlaten terreintjes.
Erg leuk vond ik de schetsjes en het filmpje van de huidige stadstekenaar Arie Schippers. Je ziet dat hij er plezier in heeft om mensen gade te slaan, als een soort tekende Carmiggelt, hoe ze op hun fiets leunen bijvoorbeeld of verdiept zijn in hun smartphone (niet te missen in het huidige stadsbeeld). Ook legt hij het geworstel vast van mensen bij een betaalautomaat, 'beneden de 18 heeft niemand er moeite mee' constateert hij.
Toevallig zag ik op de expo Made in Amsterdam al een schilderij van Schippers: vijf hijskranen aan de rand van Ruigoord.
De 'schatkamer' van het Stadsarchief was trouwens ook de moeite waard: in de monumentale kelder, met reusachtige kluisdeuren zijn in vitrine's stukken uit het enorme archief tentoongesteld. Alles gerangschikt op onderwerp en zeer uiteenlopend. Een legpuzzel van Ajax bijvoorbeeld of een singletje van Willy Alberti maar ook gewichtiger stukken, erg interessant.

woensdag 24 augustus 2016

De Millinger Theetuin


Ergens diep in de Ooijpolder, bereikbaar via een lang kronkelig zandpad ligt de Millinger Theetuin. Het is een heerlijke plek om je te laven na een fietstocht op een zonnige dag. De entree van de tuin bedraagt vijf euro en daar krijg je een drankje bij. Er zijn zitjes op een grasveld onder de bomen maar ook Indiase zitbanken onder bijpassende parasols. Trappetjes geven wat hoogteverschil en kleurige tegelvloeren en een strakke vijver zorgen voor een exotisch karakter.
De tuin zelf is niet zo heel groot, maar ruim genoeg om een kwartiertje in rond te dwalen.
Daarna kun je weer verkwikt verder, met het pontje de Waal over bijvoorbeeld.

dinsdag 23 augustus 2016

Het Valckhof

Aan een saai kaal plein in Nijmegen ligt een langwerpig blauw gebouw. Het is Museum Het Valckhof. Het ziet er niet erg uitnodigend uit maar van binnen oogt het mooi strak en ruim. Er staan verschillende tentoonstellingen. Van Fons Haagmans fikse kleurige schilderijen met muziek als onderwerp. Hij schildert in grote vlakken en zet geen streep te veel waardoor de schilderijen een soort symbolen worden. Van Hank Williams schildert hij bijvoorbeeld alleen de cowboylaarzen.
Verder zagen we een kleine expo met pop-art, onder andere elpeehoezen die we zelf ook in huis hebben, herkenbaar dus!
En er was een leuke tentoonstelling over, hoe toepasselijk in Nijmegen, de vierdaagse. Mooi vormgegeven zagen we hier de geschiedenis van de vierdaagse, compleet met kleding, kruisjes, vlaggen en liederen. Je kreeg bijna zin om mee te lopen.
Verder nog vermeldenswaard was de installatie van Grietje Schepers: drie grote glinsterende 'gouden' proppen die adem leken te halen  en beurtelings opgeblazen werden en weer leegliepen, erg fraai om te zien.
De vaste collectie sloegen we over, alleen één vitrine met glas trok wel erg de aandacht: diverse opgestapelde voorwerpen, helder verlicht. Meer was niet nodig. Heel fraai, van de hand van Lee Eun Young.

maandag 22 augustus 2016

Afrika Museum

Even buiten Nijmegen ligt Berg en Dal. Toen we er heen fietsten om het Afrika Museum te zien snapten we meteen waar die naam vandaan komt.
Enfin, het museum was een aangename verrassing. In het buitenmuseum staan verschillende stijlen Afrikaanse huisjes waar je om of doorheen kunt lopen. Waterhuizen op palen uit Benin, of de majestueuze woningen van de Dogon. Een museummedewerker legde de laatste hand aan het vernieuwen van het bladerdak van een pygmeeënhut. Hij vertelde dat het nog best tijdrovend was om deze hutten te renoveren. De pygmeeën zelf gebruiken grote bananenbladeren dus die zijn gauw klaar, maar hier in Nederland moest hij zich behelpen met snoeisel van de laurierplant en dat duurt wat langer.
Tussen de huizen door liepen hier en daar kippen, heel sfeervol, maar ik kan me ook voorstellen als je zelf in Afrika bent geweest dat het wat doods overkomt zo zonder volk, geuren en geluiden. Maar zelf vond ik het heel leuk en de kinderen die er rondliepen ook. 'Ik woon hier' leefde een klein meisje zich al in 'en ik ga eten koken!' terwijl ze een stamper pakte en in een pot begon te roeren.
Na het buitenmuseum was ik eigenlijk al voldaan maar de kassajuffrouw vertelde dat het binnenmuseum ook de moeite waard was en dat klopte. Niet alleen oude Afrikaanse maskers maar er is ook veel hedendaagse Afrikaanse kunst. Bovendien is alles heel aantrekkelijk gepresenteerd. Zo is er een vitrinewand met kleine voorwerpen. De wand is gebogen zodat elke vitrine naar de bezoeker toe gericht staat, je hoeft dus niet te bukken om in de onderste vitrine te kijken, een vondst.
In één zaal staat een expo met grote kleurige foto's over een vrouw die erin geslaagd is een nieuw overgangsritueel te bedenken voor meisjes in plaats van de besnijdenis. Het lijkt erop dat dit door steeds meer dorpen wordt opgepikt.

zondag 21 augustus 2016

De Kaaij

Tijdens ons verblijf in Nijmegen ontdekten we het leuke kleine festivalletje onder de Waalbrug: De Kaaij. Het doet erg denken aan 'onze' oerkap, een biertje drinken met je voeten in het zand en toch in de stad. Met live muziek, minireuzenrad en suikerspinnen, maar ook met Syrische koks die af en toe in spontaan gezang uitbarsten. En dat alles met de zon die ondergaat in de Waal.
Het festival staat nog één weekje en het wordt weer mooi weer, dus mocht je er in de buurt zijn...

zaterdag 20 augustus 2016

Velorama

In Nijmegen aan de Waalse Kade staat het fietsmuseum Velorama. Het is een particulier museum, duidelijk gerund door liefhebbers want alles is piekfijn verzorgd. Je staat versteld van de hoeveelheid en kwaliteit van de fietsen die er staan.
Eerst werd de loopfiets uitgevonden en van daaruit bedacht de mens allerlei manieren om op een gemechaniseerde manier vaart te maken, met de voet of de hand, draaiend of zwengelend tot uiteindelijk de kettingoverbrenging werd bedacht. Naast al de fietsen is er ook een collectie fietslampen en allerlei ander klein spul zoals rokkenklemmen, onontbeerlijk voor de vrouw die vroeger geen opwaaiende jurk wilde riskeren.
Klapstuk van de verzameling (vond ik tenminste) is de vol bagage bepakte fiets van mijn held, wereldfietser Frank van Rijn, waarvan ik de boeken verslonden heb. Als bewijs staat er een foto bij van Frank, poserend met dezelfde fiets voor het museum.

vrijdag 19 augustus 2016

Buiten spelen

Leuk initiatief: in Nijmegen zag ik op verschillende plekken in de buitenlucht een piano staan die mocht worden bespeeld. Die in het Kronenburgerpark stond vanmorgen nog netjes onder een zeiltje maar in de winkelstraat werd er al ééntje bespeeld.
Je kunt de organisatie die dit mogelijk maakt steunen via crowdfunding: klik hier.

maandag 15 augustus 2016

De weg naar Little Dribbling

Voor zijn boek De weg naar Little Dribbling trok Bill Bryson een kaarsrecht lijn door Groot-Brittannië van Bognor Regis naar Cape Wrath en reisde vervolgens in een zeer kronkelige lijn tussen beide plaatsen. In dit boek doet hij daar op zijn heel eigen wijze verslag van.
Bryson is geïnteresseerd in zo'n beetje alles en overlaadt ons dan ook met feitjes en cijfers maar alles op een aardige en speelse manier. Als Amerikaan die al veertig jaar in Engeland woont kijkt hij toch nog steeds als een buitenstaander naar gewoontes in dit land en vertelt daar heel humoristisch over. Ook kan hij zich erg opwinden over de manier waarop er soms achteloos met landschap of stadsbeheer wordt omgegaan.
Hilarisch is zijn ontmoeting met een vrouw die haar hond midden op een wandelpad laat poepen. Als hij er wat van zegt bedekt ze de hoop nijdig met wat bladeren waardoor de hoop stront nu, volgens Bryson, in een 'faecalisch mijnenveld' veranderde. (Of zoiets, ik kan het zo gauw niet terugvinden).
Bryson houdt van Engeland en dat vindt je terug in dit boek. Als je het hebt gelezen wil je er eigenlijk zelf ook zo snel mogelijk weer eens naartoe.

zondag 14 augustus 2016

Eise Eisinga

Hij was een wonderkind en kon al op 15-jarige leeftijd de ingewikkeldste wiskundevraagstukken oplossen: Eise Eisinga, geboren in 1744. Hij verdiepte zich in de sterrenkunde en kon daardoor later de voorspelling weerleggen dat er vier planeten op elkaar zouden botsen omdat ze  in een bijzondere stand stonden. Hij bouwde hiertoe een planetarium om mensen te laten zien hoe de planeten om elkaar draaiden en dat er geen gevaar te duchten was. Hij deed dit naast zijn werk als wolkammer en deed er jaren over. Maar het planetarium bestaat nog steeds en werkt feilloos. Aangedreven door een Friese staartklok zie je de stand van de planeten, de datum en het sterrenbeeld. Op het zoldertje kun je het uurwerk zien van het planetarium, een vrij grof uitgevallen stelsel van tandraderen met spijkertjes. Het is geweldig om te beseffen dat het altijd goed heeft gewerkt en dat nog steeds doet. Bovendien ziet het er mooi uit net als het hele museum trouwens, alles even verzorgd. Grappig is het filmpje waarin André Kuipers een interview heeft met Eise Eisinga en hem vertelt dat er mensen op de maan zijn geweest. Je beseft meteen weer wat een vlucht de wetenschap sinds die tijd heeft genomen.
Eisinga is vrij oud geworden en heeft gelukkig zelf lang van zijn planetarium kunnen genieten. Het planetarium bevindt zich in zijn woonhuis in Franeker.

zaterdag 13 augustus 2016

Ruurd Wiersma

In het Friese plaatsje Burdaard staat een piepklein museum. Dit was het woonhuis van Ruurd Wiersma. Toen zijn oliekachel nogal walmde en zijn muren een vettige laag kregen zag hij geen andere oplossing dan de boel opnieuw te behangen. Het witte behang vond hij nogal kaal en hij besloot, geïnspireerd door Panorama Mesdag, om zelf ook een panorama in zijn huiskamer te maken. Het kostte hem vijf jaar om alle wanden te beschilderen, elke wand toont een ander seizoen.
De gids van het Ruurd Wiersma Hûs vertelt ons dat Wiersma's schilderingen precies zijn persoonlijkheid weergeven. Hij schilderde vrouwen nogal groot want hij was wel van ze gecharmeerd. De ramen van de huizen die hij schilderde stonden heel vaak open, waarschijnlijk omdat hij zelf astma had en zich vaak benauwd voelde. Van perspectief had hij geen kaas gegeten, wat achter elkaar lag verscheen bij Wiersma gewoon boven elkaar op het doek.
De huiskamer is bont beschilderd met taferelen met weiden, koeien, boerderijen, vogels en de zon. Nogal amateuristisch kitscherig zou je zeggen maar na het enthousiaste verhaal van de gids kijk je er toch met andere ogen naar. Nadat zijn wanden klaar waren ging Wiersma verder met zijn kolenkit, zijn schoenen en zijn keukenkastjes en begon in opdracht schilderijen te maken. Hiermee verwierf hij een bescheiden status als naïeve schilder.
De gids vulde met zijn stem en gestalte bijna zelf al helemaal de kleine woonkamer van Wiersma en de rondleiding ging ook niet verder dan deze kamer. Maar hij vertelde het levensverhaal van Wiersma met zoveel enthousiasme dat die echt ging leven voor ons.

donderdag 11 augustus 2016

Een Nederlandse fietsvakantie

In het echt valt het  altijd mee...

zaterdag 6 augustus 2016

De Huiskamer van Haarlem (7)

Achter in de Huiskamer is een groep dames bezig hun 'stem te bevrijden'. Het ziet er gezellig uit als ze allemaal hun schouders moeten ophalen of hun kaken los laten hangen en daarbij ook geluid moeten maken. Later hoor ik dat ze hun naam moeten roepen op een zelf te verkiezen manier. Bij een naam als Els of Loes ben je dan toch wat beperkter dan bij Annemarie.
Voor in de Huiskamer zit een man relaxed de krant te lezen. Met zijn oren is hij ook bij de stembevrijding want nu en dan vliegt hij op en grijpt zijn fototoestel om er wat foto's te maken.

donderdag 4 augustus 2016

Zand in Zandvoort

Er is weer een zandsculpturenwedstrijd gaande in Zandvoort. Tot en met morgen strijden zes 'carvers' om het Europees Kampioenschap. Het is altijd een beetje tussen Kunst en Kitsch wat ze maken, maar toch altijd leuk om te zien. Vooral (maar misschien is dat wel het makkelijkst) als het zand zo glad als een gestucte muur wordt gestreken, zo helemaal niet zanderig, zoals de grachtenpandjes op de foto.

woensdag 3 augustus 2016

De Huiskamer van Haarlem (6)

De piano van Julia Henneman in de Huiskamer van Haarlem is inmiddels helemaal wit en er is een klein bootje op geschilderd zag ik afgelopen maandag.
Op de foto vormt de piano een mooi drieluik met de andere scheepjes in de Huiskamer.

maandag 1 augustus 2016

De Huiskamer van Haarlem (5)

Elke maandagavond geeft Hans Bossmann een workshop blokjes tekenen/kleuren voor volwassenen in zijn huiskamer in de Vishal. Je kunt natuurlijk ook gewoon in de huiskamer gaan zitten en lekker voor jezelf gaan tekenen, bijvoorbeeld de motor die daar nonchalant achter een bank staat geparkeerd, voor de kenners, een heuse AJS.