Ik had al eerder mooie voorstellingen van Dagmar Slagmolen gezien dus ik was erg benieuwd naar haar nieuwste stuk. Maar Comfortzone viel me tegen.Het decor is prachtig: een wel tien meter lange tafel in een warme kleur bruin staat diagonaal op het toneel, daaraan zitten vier muzikantes, gekleed in crèmekleurige jurkjes. In dezelfde tint staat vaatwerk op de tafel en er liggen marmeren staven bij wijze van xylofoon. Op de staven en schalen spelen de vrouwen een hypnotiserend muziekje terwijl Dagmar Slagmolen oreert over het onderwerp design. Heeft design een ziel, dat was geloof ik de strekking. Dan schuifelt er een zwerver het toneel op die de orde ontregelt . Hij heeft een plastic zak bij zich waar hij met een mes op inhakt. Water loopt uit de zak, of is het bloed? Later heeft hij stukken rauw vlees op zijn hoofd gedrapeerd, vlees dat later op de borden wordt gelegd als Dagmar als een soort hogepriesteres de tafel heeft gedekt. (Hier verlaten de eerste bezoekers de zaal, later zullen er nog een paar volgen).
De voorstelling duurt ruim een uur en lijkt veel langer te duren door de vele slow-motionscènes en uitgerekte muziekstukken met slechts een paar tonen. Ik vond het een tamelijk saai en nogal onbegrijpelijk stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten