Alom bejubeld: Kom hier dat ik u kus van Griet op de Beeck. En terecht weet ik nu. Ik las het in één adem uit.De kleine Mona is negen jaar als haar moeder verongelukt, haar broertje Alexander is zes. Mona's moeder was een harde, koele vrouw, getekend door haar eigen jeugd met een harde strenge vader. Mona kan niet huilen om haar moeder maar voelt zich wel erg verantwoordelijk voor haar broertje en haar vader die in zijn werk vlucht. Als haar vader al snel een nieuwe vriendin heeft en hertrouwt schikt Mona zich in haar lot. Ze noemt haar nieuwe moeder ook mama al voelt dat als ontrouw naar haar eigen moeder.
In het volgende deel van het boek is Mona vierentwintig. Ze is dramaturg en krijgt werk bij een belangrijk regisseur en heeft een verhouding met Louis, een narcistische schrijver. De verhouding tussen Mona en haar vader heeft zich na een aantal heftige jaren gestabiliseerd. Haar stiefmoeder blijkt een manipulatieve vrouw te zijn waar Mona zich ook weer verantwoordelijk voor voelt.
In het laatste deel is Mona vijfendertig, haar vader is terminaal ziek. Eindelijk kan ze nu echt met hem praten en kan ze nu onder ogen zien wat voor leven ze zelf al jaren leidt.
De dialogen zijn geschreven in onvervalst Vlaams, met mooie woorden als nonkel en broekkousen, heel prettig om te lezen. Met name de gedachtenwereld van de kleine Mona is heel goed beschreven, een kind dat nog niet helemaal snapt waarom volwassenen doen zoals ze doen en zelf haar conclusies trekt. Een mooie quote van Mona is: Geluk hebben dat kan van alles betekenen.
Fraai geschreven roman, niet voor niets één van de meest gereserveerde boeken in de bieb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten