dinsdag 19 mei 2015

Flatsj

Mevrouw Jansen wandelde in het park. Voor haar voeten fladderde een duif onhandig op. Dat lijkt me nou zo leuk, dacht mevrouw Jansen bij zichzelf, om te kunnen vliegen. Zo moeilijk kan dat niet zijn als zelfs die klunzige duif het kan. Ze wapperde voor de grap eens wat met haar armen. Het leek warempel wel of ze iets van de grond kwam. Zo probeerde het nog eens, maar wat serieuzer. Ja hoor, ze zweefde iets boven het pad, wel een paar meter lang. Aha, dacht mevrouw Jansen, dus zo doe je dat. Ze ging het nu echt serieus aanpakken en jawel, al fladderend bereikte ze de tak van een boom. De onderste weliswaar maar toch. Goh, wat enig, dacht ze, en dat op mijn oude dag. Ze vloog nog een stukje en nog een. Het ging steeds beter en voor ze het wist was ze geroutineerd. Ze zat net even uit te rusten op een lantaarnpaal toen ze haar buurman aan zag komen lopen. Een vervelende vent waar ze nog een appeltje mee te schillen had. Dit heb ik nou altijd al eens willen doen, dacht ze. Ze ontblootte haar achterwerk. Gewoon een kwestie van goed mikken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten