Ik kwam eigenlijk vooral voor de fotocollectie van Greenberg maar nu ik er toch was kon ik net zo goed even rondkijken in het Joods Historisch Museum. Het museum bestaat uit verschillende delen, vier synagoges zijn met elkaar verbonden door glazen overkappingen. Daardoor wordt het een beetje een doolhof, maar niet op een vervelende manier.In de oude synagoge vindt je alles over de geschiedenis van de Joden, compleet met schilderijen, kleding en voorwerpen. In een ander deel alles over jodendom in Nederland in deze eeuw. Ik was vooral nieuwsgierig naar de tijd na de Tweede Wereldoorlog, waar je weinig over hoort.
Wat me erg trof was het interview dat op één van de schermen te zien was: vier joodse vrouwen die na de Tweede Wereldoorlog zijn geboren vertellen over hun leven. Eén van hen vertelt dat ze onbewust altijd bang was voor doucheruimtes. Daardoor is ze nooit naar zwemles geweest en zelfs haar kinderen liet ze door een ander naar zwemles brengen. Een ander vertelde dat ze een nieuw huis betrok en zichzelf verbaasde met de constatering: dit is een goed huis om onder te duiken. Ook waren ze opgevoed met het idee altijd een vluchtkoffertje klaar te hebben staan. Er werden in de jaren zeventig (en misschien nu nog wel) avondjes georganiseerd waar de joodse jeugd elkaar kon ontmoeten, want, daar waren de vrouwen het wel over eens, het is niet persé makkelijker met een joodse echtgenoot, maar je hebt wel veel meer begrip voor elkaar.
Na deze zware kost kun je traditionele joodse gerechten eten in het restaurant, uiteraard bereid onder Rabbinaal Toezicht. Sefardische tomatensoep bijvoorbeeld of Tante Henny's matzekoek, allebei erg lekker weet ik nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten