woensdag 27 augustus 2014

En we vergeten omdat het moet

Heerlijk om weer een nieuwe schrijfster te ontdekken die me bevalt: Maggie O'Farrell. Ze schreef En we vergeten omdat het moet, een beetje rare vertaling van The hand that first held mine. Misschien vond de vertaler dat die titel te veel van het verhaal weggeeft.
Het boek bestaat uit twee, op het eerste gezicht heel verschillende verhalen. In de jaren vijftig staat de jonge Lexie te popelen om naar Londen te vertrekken en daar groots en meeslepend te gaan leven. Ze beleeft daar een intense liefde. Het andere verhaal speelt in het heden en gaat over Elina en Ted, die nog niet bekomen zijn van de schok van een heftige bevalling van hun eerste kind. Elina is totaal in de war en lijkt op de rand van een depressie. Langzaam maar zeker gaat het beter met haar maar dan gaat het slechter met Ted. Door de baby wordt hij naar zijn eigen kindertijd gevoerd en begint zich dingen te herinneren die lang verborgen zijn gebleven. Langzaam maar zeker passen de verhalen in elkaar.
O'Farrell heeft een mooie manier van beschrijven, de gevoelens van Elina bijvoorbeeld zijn heel invoelbaar. Soms lijkt ze je in een vogelperspectief mee te nemen: 'Hier is Lexie weer, ze staat op een trottoir in Marble Arch'. Het geeft een luchtige toets aan de zwaarte van het verhaal.
Eerder las ik van haar Als de regen niet valt, al even boeiend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten