zondag 31 augustus 2014

National Museum of Scotland

Het is een parel onder de musea, het National Museum of Scotland in Edinburgh. Het is gevestigd in een enorm Victoriaans gebouw, met grote hal, glazen dak, gietijzeren pilaren en balustrades. Op elke etage zijn schatten uitgestald in een schijnbaar willekeurige volgorde, maar zo dat je steeds weer naar het volgende voorwerp toegelokt wordt. Het één is nog mooier dan het andere. In die zin doet het denken aan het Museum Collectie Brands, maar dan in het kwadraat. Of honderd maal groter. Aan een wand hangen bijvoorbeeld modellen van vissen, oud wapentuig, een ouderwetse raceauto zoals ik ze ken uit de strips van Robbedoes en een Keltisch kruis. Het lijkt niets met elkaar te maken te hebben maar de uitstalling ziet er prachtig uit en geeft te kennen: kijk eens, wat híer allemaal te zien is. In het museum is veel aandacht voor dieren, veelal gegroepeerd op eigenaardigheid. Maar er is ook een grote collectie fossielen en gesteenten, er is een afdeling over Egypte, over communicatie, over kunst en industrie, over... nou ja, teveel om op te noemen.
En geweldig dat het museum gratis is en daardoor laagdrempelig, want het is ook erg leuk voor kinderen. Hier en daar worden ze juist uitgenodigd om iets aan te raken: please touch! en er zijn op veel plekken beeldschermen met vragen of spelletjes om mee aan de slag te gaan.
Het is een genot om er rond te lopen, zo uitnodigend en interessant is alles gepresenteerd. Het enige minpuntje wat ik kan bedenken is dat de feather duster wel eens gehanteerd mag worden, sommige voorwerpen zijn wat aan de stoffige kant. Maar verder, er is maar één woord voor, om in stijl te blijven: overwhelming!

zaterdag 30 augustus 2014

Warm welkom

Je kent dat wel: je gaat naar een stad, bijvoorbeeld in het buitenland, ergens waar je nog nooit geweest bent en dus de weg niet kent. Je hebt een bus gevonden die van het vliegveld naar de stad rijdt maar je weet niet precies waar je moet uitstappen dus je bent van plan met argusogen de straatnamen in de gaten te houden. Maar dan spreekt een aardige vrouwenstem door de intercom. Ze heet je welkom en legt uit dat er requested stops zijn, maar als je die niet gebruikt je vanzelf in het centrum van de stad belandt bij die en die straat en dat dat het eindpunt is. En dan zegt ze: Lean back and relax, enjoy your ride. Als dat geen warm welkom is!
Ik zeg: ga naar Edinburgh, want daar was het.
En het was nog mooi weer ook.

vrijdag 29 augustus 2014

Flessenhek

Leuk idee: een flessenrek als roomdivider (= hip voor kamerscherm).
Gezien in Hotel Hampshire in Erica.


donderdag 28 augustus 2014

Drimmelen

Drimmelen, wie kent het niet? Een plaatsje in de Biesbosch waar deze aardige totempaal staat. Maker mij onbekend.

woensdag 27 augustus 2014

En we vergeten omdat het moet

Heerlijk om weer een nieuwe schrijfster te ontdekken die me bevalt: Maggie O'Farrell. Ze schreef En we vergeten omdat het moet, een beetje rare vertaling van The hand that first held mine. Misschien vond de vertaler dat die titel te veel van het verhaal weggeeft.
Het boek bestaat uit twee, op het eerste gezicht heel verschillende verhalen. In de jaren vijftig staat de jonge Lexie te popelen om naar Londen te vertrekken en daar groots en meeslepend te gaan leven. Ze beleeft daar een intense liefde. Het andere verhaal speelt in het heden en gaat over Elina en Ted, die nog niet bekomen zijn van de schok van een heftige bevalling van hun eerste kind. Elina is totaal in de war en lijkt op de rand van een depressie. Langzaam maar zeker gaat het beter met haar maar dan gaat het slechter met Ted. Door de baby wordt hij naar zijn eigen kindertijd gevoerd en begint zich dingen te herinneren die lang verborgen zijn gebleven. Langzaam maar zeker passen de verhalen in elkaar.
O'Farrell heeft een mooie manier van beschrijven, de gevoelens van Elina bijvoorbeeld zijn heel invoelbaar. Soms lijkt ze je in een vogelperspectief mee te nemen: 'Hier is Lexie weer, ze staat op een trottoir in Marble Arch'. Het geeft een luchtige toets aan de zwaarte van het verhaal.
Eerder las ik van haar Als de regen niet valt, al even boeiend.

dinsdag 26 augustus 2014

Fietsvakantie

"Zullen we op fietsvakantie gaan in Nederland?"
"Hè ja, gezellig met zijn allen!"

maandag 25 augustus 2014

Rariteiten

Jarenlang verzamelde Jans Brands alles, maar dan ook alles, wat hij interessant vond en dat was heel wat. Hij bezat boeken over allerlei onderwerpen, funeralia (alles betrekking hebbend op begrafenissen) en talloze historische voorwerpen.
Een paar jaar geleden is deze verzameling opgenomen in het museum Collectie Brands, Rariteitenkabinet in Nieuw-Dordrecht. Vrijwilligers zijn nu nog steeds bezig om alle boeken en voorwerpen te rubriceren.
In de bibliotheek van het museum vallen meteen de metershoge boekenkasten op, hier staan de boeken gerangschikt op onderwerp. Tussen de boeken staan hier een daar vitrines met bijzondere objecten, een Ethiopisch gebedenboekje bijvoorbeeld of een postpakketje met lakstempel, een pennenhouder met velletjes papier of een brief van Hugo de Groot. Alles is smaakvol gerangschikt. Er staat een leestafel en in verschillende vitrines liggen krantenknipsels en allerhande rariteiten (haarballen van een koe ter grootte van een flinke tennisbal, ik noem maar wat). In archiefkasten kun je nog verder snuffelen. Je kijkt je ogen uit.
In een ander deel van het museum staat een ladekast met zeker wel honderd laatjes. In elk laatje liggen voorwerpen, afgedekt met een glasplaat, voor een omschrijving kun je in een map kijken. Ook hier weer een enorme variatie aan spullen: brillen, knopen, kaartjes met stopwol, rijbewijzen van de vader van Brands, gitten sieraden, er lijkt geen enkele logica in aangebracht te zijn en dat maakt het snuffelen juist zo leuk. Op een televisiescherm kun je filmpjes bekijken over Jans Brands maar ook over de tijd dat er nog turf werd gestoken in Drenthe.
Het woonhuis van Brands staat nu nog steeds redelijk vol maar dat is niets vergeleken met toen hij er nog woonde volgens de gids, toen kon je net door een gangetje opgestapelde paperassen lopen. In de keuken staan de potten met biggetjes op sterk water gezellig naast de geweckte sperziebonen.
Jans Brands woont nu in een verzorgingstehuis en het zal voor hem een zegen zijn geweest te weten dat al zijn schatten goed verzorgd en beschikbaar voor publiek zijn achtergelaten.
Een onverwacht interessant museum waar je al snel een paar uur zoek brengt. En zeer gastvrij: in augustus krijgt elke bezoeker gratis koffie met appeltaart!

zondag 24 augustus 2014

Schalkwijk aan Zee

Een perfect locatie voor het festival Schalkwijk aan Zee: de Molenplas, een groot groen park grenzend aan het water. De Schalkwijkers waren dan ook massaal toegestroomd.
Er was volop muziek, er werd geskate en gedanst, je kon aan workshops meedoen, je laten informeren over activiteiten in de wijk of gewoon spannend in een brandweerauto zitten.
Mijn favoriet waren de meisjes van The Syrens, ik ben dol op dat soort meerstemmige vrouwengezang. En ook dat schoolmeisjesachtig tuttige terwijl ze evengoed zomaar eens zouden kunnen doorbreken (luister hier). We zullen het zien.

zaterdag 23 augustus 2014

De Wachter

Het ligt er zomaar boven op een dijk in de Biesbosch, deze merkwaardige piramide. Het blijk een kunstwerk te zijn van Marius Boender, de Wachter genaamd. Gemaakt van klei en gras is het een voorbeeld van land-art of landschapskunst. Ontworpen ter gelegenheid van de voltooiing van het dijkverbeteringsproject en geplaatst op de plek waar de dijk in 1953 doorbrak. En het leukste ervan: je mag het beklimmen!

vrijdag 22 augustus 2014

Zandtapijten

Mijn medebezoekers hadden duidelijk geen flauw idee wat ze zich moesten voorstellen bij een zandstrooimuseum. De één maakte een gebaar van zout strooien op een gladde stoep en de ander haalde zijn schouders op. Zelf dacht ik aan een grote vloer bedekt met verschillende zandtapijten, want dat het over vloerkleden gemaakt van zand ging wist ik wel.
Het bleek echter geen museum, maar een boerderij waar een gids vlot en helder uitleg gaf. De boerderij was overgenomen en bewaard in oorspronkelijke staat: een grote kamer met bedsteden en een grote schouw. Vroeger was er geen geld voor echte kleden en om er voor het zondagse bezoek toch netjes bij te zitten strooide de boerin op zaterdagavond met zand figuren op de grond rond de tafel. Zo was er zondags toch iets leuks om naar te kijken. 's Avonds werd de kamer weer aangeveegd. Simpel en goedkoop en met een beetje fantasie kon je eindeloos patronen maken.
De zandstrooiboerderij bevindt zich in Schoonebeek en staat naast een informatiecentrum over de oliewinning in Schoonebeek, ook heel interessant, al lijkt het wel een beetje een reclamepraatje voor de NAM.

donderdag 21 augustus 2014

Logica

De medewerkster van het museum in Coevorden vertelde ons dat er ook een kleine expositie was gewijd aan muziek in Drente. Haar gezicht lichtte op bij het noemen van de naam Cuby. Een fan, dacht ik bij mezelf. Dat bleek, want ze wees ons meteen op het Cuby museum dat elders in Drente staat. Of het ver was vroeg ik. Nou, dat viel wel mee. Een half uurtje met de auto. Maar, voegde ze er snugger aan toe, het hangt er vanaf hoe hard je rijdt.

dinsdag 19 augustus 2014

Boyhood

Hij is zo bejubeld dat hij als vanzelfsprekend een klein beetje tegenviel, de film Boyhood. Twaalf jaar lang (elk jaar een week) draaide Richard Linklater met dezelfde cast. Je ziet dus alle personages ouder worden. Mason is de hoofdpersoon van de film, hij woont samen met zijn zusje Samantha alleen met hun moeder Olivia. Hun vader zien ze regelmatig. De moeder gaat weer studeren om zich verder te ontwikkelen, ze verhuizen diverse keren en moeder krijgt  twee keer een verhouding met een man met een alcoholprobleem. Mason groeit op, krijgt nieuwe vrienden, neemt weer afscheid van ze, wordt puber en uiteindelijk slaagt hij voor highschool en gaat het huis uit om te studeren. Allemaal heel onderhoudend en erg goed en natuurlijk gespeeld, al is bijna 3 uur wel erg lang voor zo'n film. Wel erg fijn om nu eens echt iemand ouder te zien worden in een film en je niet te hoeven ergeren omdat de jonge hoofdpersoon totaal niet op de oudere lijkt. Toch vond ik het verhaal van Mason als geheel niet heel indrukwekkend. Juist het moment dat een buitenstaander, een man die ooit een klus bij Olivia deed, haar vertelt dat hij haar dankbaar is omdat ze hem toen heeft gezegd: je bent slim, ga weer studeren, je kunt een veel betere baan krijgen, vond ik nog het aangrijpendste moment uit de film. Niettemin is Boyhood een uniek project. Het enige dat er enigszins bij in de buurt komt is de televisiedocumentaire Up waarin Michael Apted elke 7 jaar dezelfde mensen interviewt.

zondag 17 augustus 2014

Haarlem Jazz & More (2)

De keuze was weer zo overweldigend bij Haarlem Jazz & More dat wij vanwege keuzestress strandden op het terras van het Wapen van Bloemendaal. Daar konden we genieten van de muziek van The impossible girls (heten ze echt zo?) met Marcel Schmidt als fanatiek drummer die binnen tekeer gingen en hadden uitzicht op talloze bijna-ongelukken op het kruispunt. Oei, zolang wij er waren ging alles nèt goed, maar af en toe hield je wel je hart vast.

vrijdag 15 augustus 2014

Haarlem Vinyl Stad

Leuk onderwerp: Haarlem Vinyl Stad. Het is de nieuwste tentoonstelling in het Historisch Museum. In de ene bovenzaal zien we een opsomming van Haarlemse bandjes en muzikanten, een gouden plaat van Ekseption, de gitaar van Boudewijn de Groot en een heuse nagebouwde toonbank van een platenzaak. In een vitrine liggen schoolagenda's uit de jaren zeventig en een dagboek met lyrische uitspraken over een ontmoeting met de Bintangs: Ik heb ze allemaal aangeraakt!, heerlijk herkenbaar.
In de andere zaal wordt meer de geschiedenis van de geluidsdrager zelf getoond, een beeldje van Edison's hondje Nipper, oude grammofoons en een filmpje over de productie van grammofoonplaten.
Aardige kleine tentoonstelling, erg herkenbaar voor de Haarlemse muziekliefhebber.

donderdag 14 augustus 2014

Kliekjes

Elke keer als ik langs deze etalage rij, valt ie me weer op. De dames van Etalage 98 geven een kliekjesboek uit en hebben daarom de etalage passend aangekleed met papieren preitjes en bloemkool.
(Het nieuwe kliekjesboek van Puck Kerkhoven, te koop aan de Wagenweg 98 in Haarlem).

woensdag 13 augustus 2014

Haarlem Jazz & More

Zojuist van start gegaan: Haarlem Jazz & More. Handig dat ze er & More aan vast hebben geplakt want de openingsact was beslist geen jazz. En wat leuk toch dat onze eigenste burgemeester basgitaar speelt en zo mee kan doen aan deze openingsact. We zagen Jan Rijbroek vlammen samen met Fox and the Mayors, een goed begin.

dinsdag 12 augustus 2014

Boomronde

Ik geloof dat het officieel boomronde heet, zo'n stukje aarde om een boom heen.
Voor de gemeente is het het handigste als de aarde kaal is, makkelijk met schoffelen en hup, alle onkruid er uit. Als bewoner kun je natuurlijk ook een claim op je boomronde leggen. En dan krijg je dit (gezien op de Leidsevaart).
Veel gezelliger toch?

maandag 11 augustus 2014

Boekencel

Het is een monument voor de schrijver Anton van Duinkerken, deze zuil vol met boeken in Bergen op Zoom, zijn geboorteplaats. Misschien is een enkel boek van zijn hand, de rest is willekeurig gekozen en op kleur gesorteerd. In 2013 is het monument opnieuw heropend, als dat een juiste benaming is voor een werk wat niet open kan. Helaas heeft vocht al enigszins toegeslagen in de onderste boeken. De cel is gemaakt door het kunstenaarscollectief Krot & Co en staat op het Markiezen hof, vlak bij de bieb.
Op de Grote Markt in Bergen op Zoom kwamen we langs een standbeeld van W.Asselbergs, waarvan ik nu weet dat dat het pseudoniem is van Anton van Duinkerken.

zondag 10 augustus 2014

KunstBaan

Gezien in de Refter van het stadhuis, dit grappige kleurige object. Bij nadere bestudering blijkt het gemaakt te zijn van opgedroogde verfresten! Dat is echt wel superhergebruik.
Het is een produkt van de KunstBaan waar schilders met een verstandelijke beperking aan de slag kunnen. Op de tentoonstelling Kleurrijk Haarlem, Outsider Art hangen verder schilderijen van hun hand met als onderwerp de Kloosterpoot, de plattegrond van Haarlem en de Haarlemmerhout. Het lijken invulplaatjes, de schilderijen van de poort bijvoorbeeld lijken qua compositie verdacht veel op elkaar, dat is jammer. Maar qua invulling hebben de schilders zich allemaal op heel persoonlijke wijze uitgeleefd gelukkig. De poort is gestreept, bontgekleurd of gestippeld en waar dat nodig wordt geacht is er een prinses in getekend.

zaterdag 9 augustus 2014

Vintage Africa

Ik geloof dat het gele mannetje op de muur van het pand van Jansje betekent dat daar een hippe winkel is gevestigd maar ik kan het nergens meer terugvinden. Maakt niet uit, het staat leuk en trekt in ieder geval de aandacht.
In De Gang, de exporuimte naast Jansje hangen nu prachtige kleurige foto's van Afrikanen, vrolijk gekleed in tweede- of derdehandskleding, afkomstig uit Europa. Het geeft te denken maar de mensen zien er schitterend en trots uit.
De foto's zijn gemaakt door Sander Stoepker.

vrijdag 8 augustus 2014

37PK

365 Kleine houten paneeltjes, beschilderd met bijenwas en olieverf. Zo maakte Anke Roder een verslag van 2013 door elke dag een schildering te maken van lucht, land en wolken. Netjes gegroepeerd op diverse panelen vormt het nu de installatie Zon Maan Wolken, een staalkaart van het licht zoals ze zelf zegt. Vooral aantrekkelijk door de herhaling vind ik. Te zien in Galerie 37 PK.
Toen we weg wilden gaan viel de blik van vriendin A. op het plafonnetje in de hal, het leek even gezichtsbedrog dat het plafond gebogen en doorsneden was. Maar nee, de medewerkster van Galerie 37 PK vertelde dat het een heus kunstwerk betrof van Jan Maarten Voskuil. Het heeft nog geen bordje gekregen dus geef ik hem hier maar de eer die hem toekomt: Ceiling Piece van Jan Maarten Voskuil, 2004 Zanderzaal.

donderdag 7 augustus 2014

De Haakbrigade

Engelse drop, sushi en een tom pouce, lekker hoor. Allemaal gehaakt!
Al deze producten komen uit de keuken van de Haakbrigade uit Bloemendaal. De twee dames waaruit de brigade bestaat geven haakles aan kinderen en volwassenen. Slim, want haken is weer hartstikke hip.

woensdag 6 augustus 2014

Buitenplaats Beeckestijn (2)

Nog even aandacht voor de grappige vormgegeving van de expositie in het landhuis Beeckestijn. De vestingbouwer krijgt een plaatsje op een tekentafel met een geweer als tafelpoot en de buitenplaatseigenaar krijgt een pop-up van zijn 'buiten' op een bureautje met een stapel boeken als ondersteuning.
Ik zie mogelijkheden voor de afgeschreven boeken van de bieb!

dinsdag 5 augustus 2014

Post!

De familie Haringa wil de post graag ontvangen in deze duiventil.
We zagen deze postbus op weg naar de follies in Beeckestijn, en kwamen zo al helemaal in de stemming. Alhoewel deze brieventil natuurlijk wel nuttig is, dus goed beschouwd geen folly...

maandag 4 augustus 2014

Havensafari

Havensafari, het klinkt spannender dan het is. De safari is eigenlijk gewoon een rondvaart door de havens van Amsterdam. We stappen op bij de NDSM-pier op de oude IJveer XI. De gids slaat ons om de oren met talloze cijfers die ik meteen weer vergeet. Maar het is droog, de plensbui is voorbij en de lucht trekt open. Het is heerlijk om weg te soezen op het bovendek. Voor het safari element stappen we uit bij het Hembrugterrein en maken daar een wandeling in het geheimzinnige bos waar vroeger munitie werd gefabriceerd. Het terrein en de veelal op instorten staande gebouwen staan op de erfgoedlijst vertelt de gids. Veel gebouwen hebben een rond dak, dan zou in het geval van explosies de schade beheersbaarder zijn.
We stappen weer op de boot en varen langs overslaghavens, roll on roll off havens (het is een baan, de hele dag auto's in en uit een boot rijden...) en langs het vroegere REM eiland. Er is niet veel reuring in de haven, je ziet bijna geen mens op de schepen en er varen nauwelijks boten. Net als het echt saai begint te worden valt de schemering in en dat maakt het toch wel weer bijzonder, de Amsterdamse haven.

zaterdag 2 augustus 2014

Buitenplaats Beeckestijn

Wij kennen het landhuis Beeckestijn als het mooie voorname witte gebouw maar een tentoonstelling op de benedenverdieping van het pand leert ons dat het sinds relatief kort pas weer in die staat is. De laatste eigenaren, de familie Boreel konden het niet meer opbrengen om het te onderhouden en het huis en de tuinen werden verkocht aan de gemeente Velsen. In de oorlog werd het in schutkleuren geverfd en militairen werden er ingekwartierd. Een familie uit de buurt die haar boerderij was kwijtgeraakt trok er in en uiteraard was er toen helemaal geen geld of mogelijkheid tot onderhoud en het pand verviel. In de keuken werden kippen gehouden om maar iets te noemen en veel originele details gingen verloren. In de tuin werden bunkers gebouwd als onderdeel van de Atlantikwal. Na de oorlog is het huis pas weer in zijn oude luister hersteld.
Op de expositie kun je een aantal luisterfragmenten horen van fictieve bewoners en beheerders. Zo vertelt een 18e eeuwse Amsterdamse zakenman hoe leuk het is om een buitenhuis te hebben in dit gebied. En, zegt hij voldaan zoals je dat tegenwoordig ook iemand zou kunnen horen zeggen, je bent er zó, met de koets of de trekschuit. Ook een middeleeuwse boer en een vestingbouwer vertellen iets over hun band met het landgoed. Verderop vertelt een tuinarchitect dat er als het ware tuinarcheologie is bedreven om te onderzoeken hoe de tuin er vroeger uitzag. Het resultaat is dat de waaiertuin, met heggetjes in waaiervorm, weer in ere is hersteld. Ondertussen loop je in de fraaie kamers rond die behangen zijn met vogelbehang en gemeubileerd met kleurige met sits beklede stoeltjes.
Rondom het gebouw liggen de in oude glorie herstelde tuinen, begonia's zijn in een krullerige vorm in het gras geplant en in een met groen overdekte wandelgang kun je in de schaduw flaneren. Uitbundige borders zijn omzoomd met buxushaagjes, het is geen straf om hier een uurtje te wandelen.

vrijdag 1 augustus 2014

Follies

Ooit stonden er op Buitenplaats Beeckestijn drie follies, ofwel, nutteloze grappige onzingebouwtjes.Voor de tentoonstelling Zomeren op de buitenplaats zijn tien kunstenaars aan de slag gegaan om op hun beurt een interpretatie van een folly te maken. Dat leverde tien totaal verschillende kunstwerken op. Meteen achter het landhuis staat het kruisvormige sculptuur van Job Koelewijn, gemaakt van doorschijnende plastic baksteenvormen. Even verderop ligt een felgroen vierkant op de grond, precies passend tussen vier beelden. Het is een werk van Fransje Killaars en niet iets wat je direct met een follie associeert. Dat is wel even anders met het werkelijk fantastische huisje dat Maze de Boer maakte (foto rechtsboven). Het lijkt een simpel geschilderd eendimensionale afbeelding van een huisje, maar als je er langsloopt lijkt het met je mee te bewegen en verandert het perspectief, zéér ingenieus!
Berend Strik, die ik kende van zijn borduurwerk, bouwde een huis in draadvorm, hangend in de lucht boven de plek waar vroeger de kluizenaarshut ooit stond. Het gebouwtje dat Jean Bernard Koeman maakte is vooral opvallend door zijn afmetingen: het moderne gebouw is een uit de kluiten gewassen miniversie geïnspireerd op werk van Eileen Gray en Le Corbusier. Chikako Watanabe bouwde een Dog Folly omdat er zoveel honden worden uitgelaten in Beeckestijn (dat klopt, ervaarden we deze dag). Het houten gebouw is om een boom heen gebouwd en zit vol verrassende uitsteeksels en doorkijkjes (foto onder).
Hoog tussen de bomen hangt een dame in hoepelrok te schommelen, haar jurk is van iriserend plastic gemaakt. Ook niet echt een 'gebouwtje' maar wel zeker nutteloos en grappig.
In het landhuis staat een kleine expositie met informatie over follies in het verleden en foto's van hedendaagse bouwsels. De tentoonstelling staat nog tot eind september.