Verborgen schoonheid uit Japan

In het Dolhuys is vandaag een tentoonstelling over Japanse Outsiderkunst geopend, kunst gemaakt door mensen met een psychiatrische achtergrond of een verstandelijke beperking. Het is zeer gevarieerd wat er te zien is: schilderijen, tekeningen, maar ook poppen gemaakt van stof, een rij piepkleine poppetjes gemaakt van sluitstrips, gedetailleerde keramiek, poppen gemaakt van papier en plakband en borduursel. De tentoonstelling is erg mooi vormgegeven, rustig en harmonieus. Wat verder een toegevoegde waarde heeft is de uitgebreide, liefdevolle beschrijving van elke kunstenaar en diens werk. Zo lees je dat de ene kunstenaar er een jaar over doet om iets te produceren en de andere slechts 2 tot 3 minuten. Frappant is dat veel kunstenaars steeds hetzelfde beeld herhalen, de een tekent steeds maar weer zijn naam, de ander borduurt alleen maar cirkels, een derde tekent weer dag na dag hetzelfde portret met minieme verschillen. Sommigen stoppen met schilderen als er een liefde in het spel komt, zodra dat voorbij is pakken ze de draad weer op alsof het niet zeven jaar geleden maar gisteren was. Een vrouw mist haar moeder erg en tekent vellen vol kleurige strepen, die pas op het tweede gezicht figuurtjes blijken te zijn met armen en benen. 'Dat is mijn moeder' zegt zij erover. 'Het lijken wel liefdesbrieven aan haar moeder' staat er zeer juist opgemerkt op het bordje.
Erg de moeite waard, deze expositie, nog tot september te zien.