maandag 8 november 2010

Kunstlijn, nog één keertje dan

Het enige nadeel aan zo'n volbeladen kunstlijn is dat het teveel is. Je zou er wel een maand voor kunnen uittrekken als je alles zou willen zien. Keuzes maken dus. Wij belandden in de Spaarnwouderstraat die officieel niet eens mee deed aan de kunstlijn, maar een eigen kunstroute had samengesteld. Verbazend dat achter sommige panden enorme ruimtes schuilgaan die leeg staan of verbouwd worden. In dit geval nuttig te gebruiken als tijdelijke galerie. Voor bijvoorbeeld het werk van Harmen Sliep: textiel opgebouwd uit dweilen en vaatdoekjes. Op de foto zijn de doeken nog erg herkenbaar, maar op sommig ander werk moet je echt twee keer kijken voordat je ontdekt dat er versleten dweilen zijn gebruikt. Geinig.

Aan het Spaarne (ook hier een alternatieve route: de Spaarnekunstroute) deden we het sfeervolle pand van Willemien Spook aan. Zij vertelt met foto's het verhaal van haar dochter die op 16-jarige leeftijd uit huis vertrok en in kraakpanden ging wonen tot afgrijzen van haar ouders. Toch bleven die haar liefdevol volgen en als bezoeker ben je zelf ook opgelucht als het verhaal een happy end heeft.
En tot slot, het oude postkantoor waar de Stichting Klein Haarlem is neergestreken is de nieuwe place to be!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten