dinsdag 27 april 2010

Lourdes

Wonderen bestaan, maar moet je daar blij mee zijn? Dat is zo'n beetje de strekking van de film Lourdes. We zien een groep pelgrims en hun verzorgers op bedevaart bij Lourdes, in de eetzaal, in de rij bij de grot, bij de souvenirwinkeltjes. Alle zusters dragen sluiertjes. Verpleegsters en rolstoelduwers flirten met elkaar. En het is Lourdes, dus er gebeurt een wonder, waarover weer heel menselijk afgunst ontstaat.
Je moet er van houden, van dit zeer statische camerawerk en de bijna gestileerde beelden in de sfeer van een ouderwetse tuttige ansichtkaart, maar dan is het aangenaam kijken naar een aparte film.

zondag 25 april 2010

No Blues/Joep Pelt

Een avondje wereldmuziek gisteren in het Patronaat. De muziek van de band No Blues krijgt door de ud (een Arabische luit) een exotisch tintje. Bij aanvang kijken de muzikanten nogal stuurs de zaal in maar na verloop van tijd lijken ze te ontdooien en komt er wat interactie met het publiek. De zingende bassist doet het goed, maar opvallend is dat er achterin de zaal een zangeres is verstopt voor de tweede stem. Slechts voor één nummer komt ze het podium op. Zou ze de techniek doen of zo? Udspeler Haytham steelt de harten van de vrouwen in de zaal met een liedje geschreven voor zijn moeder en ruilt dan van plaats met de percussionist waarbij ze even vlot en vrolijk verder musiceren op elkaars instrument.
De echte verrassing was Joep Pelt (foto) in het voorprogramma, een lange singersongwriter die beïnvloed is door zijn samenwerking met oude krakers als R.L. Burnside en door zijn reizen door Afrika. Een liedje met de prachtige zin: ‘let the days go slow’ schreef hij na een bezoek aan Ethiopië. Na het eerste nummer kreeg hij versterking van percussionist met pretoogjes Randell Sambo op kist en kalebas. Een enthousiast en muzikaal gevarieerd optreden.

zaterdag 24 april 2010

Dennis

Mijn sportjuf gebruikte vaak een muziekje waarbij ik de oren spitste: hé, wie was dat? Fijne stem, prettige liedjes, beetje in de trant van Duffy of Amy Winehouse. Sportjuf vertelde trots dat dàt nu Dennis was, ofwel Denise van Donselaar, een meisje uit Haarlem dat zij al van kleins af kent.
Gisteren stond Dennis in het Patronaat, en inderdaad, met die fijne stem en de prettige liedjes. Leuke meid met uitstraling ook nog èn genomineerd voor de Olifant 2010.
Klik hier voor de clip van Headlines om een idee te krijgen.

donderdag 22 april 2010

Bloei

Ik loop nog in mijn winterjas en op de fiets wil ik eigenlijk nog handschoenen aan, maar in de Kweektuin is het lente. De Camelia bloeit als een tierelier.

zondag 18 april 2010

Matteau

Ze heeft een stem als een klok, zingt prachtige liedjes, het is een raadsel waarom zij geen goedgevulde grote zalen trekt. Maar in ieder geval, nu heb ik haar zo'n beetje voor mezelf: Nathalie Matteau, die gisterenavond weer in het Patronaatcafé optrad. Met nieuwe liedjes en haar inmiddels al wat bekendere nummers zoals Kir Royal, Clues and lies en Get in the car. Fijne band ook, Les Hommes Perdu.
En dat allemaal gratis, het is niet te geloven.

vrijdag 16 april 2010

Alex van Warmerdam

Schiedam, ik was er nog nooit geweest. Maar gelokt door de tentoonstelling in het Stedelijk Museum over Alex van Warmerdam, is het vandaag toch gebeurd. Nu bleek Schiedam niet echt spectaculair, maar de expositie was de moeite waard. Schilderijen, affiches, beelden uit zijn films en toneelstukken en jawel, zelfs een lapje stof van de jurk uit De Jurk. Daar zou ik dolgraag een couponnetje van willen hebben….
Ik heb al zijn films gezien, dus er was veel te herkennen, maar ik kwam er ook achter dat ik daarentegen weer veel toneelstukken heb gemist, jammer!
Het Stedelijk Museum van Schiedam is op zichzelf wel een bezichtiging waard, aparte entree, bijzondere tegeltjes in de w.c., rubberen wasbakjes en grappige logo’s op de toiletten en de liften.

dinsdag 13 april 2010

Stijlloods

Haarlem heeft er weer een nieuwe kringloopwinkel bij. Stijlloods zit op de Nassaulaan en is heerlijk ruim. Er zijn zelfs, heel optimistisch, winkelwagentjes. Kleding hangt netjes op kleur, laarzen en handschoenen hangen aan een ketting aan het plafond, niet echt praktisch maar wel grappig. Net zoals de boeken die op kleur gesorteerd staan, dat doen alleen maar mensen die niet lezen volgens mij.
De collectie moet nog een beetje groeien, maar dat gaat vanzelf. Ik voorspel deze winkel een goede toekomst, net zoals hun zusjes Via Mi aan de Wagenweg en Via Via in Heemstede.

zaterdag 10 april 2010

donderdag 8 april 2010

Mannen die vrouwen haten

Ben toch maar begonnen in de Milleniumtrilogie van Stieg Larsson. Na de films te hebben gezien had ik het gevoel dat ik wat miste dus vooruit maar. Het viel mee, het dikke boek van ruim 500 bladzijden had ik in zo'n twee dagen uit, het leest erg vlot. Het zijn eigenlijk twee verhalen: journalist wordt aangeklaagd voor smaad en krijgt een korte gevangenisstraf en in het andere verhaal wordt dezelfde journalist gevraagd de verdwijning (35 jaar geleden) van een meisje op te lossen. Wat mij betreft had Larsson zich mogen beperken tot het laatste verhaal, dat was genoeg geweest. Het eerste verhaal over de corrupte Wennerström firma vond ik oninteressant en door alle zakelijke besognes nogal ingewikkeld.
Het boek geeft wel veel meer informatie dan de film. Ik snap nu tenminste ook waar Lisbeth Salander haar geld (in deel twee) vandaan haalde...
Nu misschien toch maar weer de DVD bekijken met de wetenschap die ik nu heb. Je blijft wel aan de gang zo...

dinsdag 6 april 2010

Levend model

De dierenwinkel in de Jacobijnestraat werkt met levende modellen in de etalage om zijn waren te demonstreren. (Nou ja, ééntje dan). Het model laat hier zeer overtuigend zien dat het heerlijk toeven is in zo'n bont kattenmandje.

maandag 5 april 2010

Fritz the cat

We hebben weer een kattenbak in huis, witte haren op de bank en de kamerdeur moet op een kiertje blijven. Maar ook: geen muizen meer, tevreden gespin naast je oor en zachte kattenpootjes tegen je wang.
Fritz is er.

vrijdag 2 april 2010

Mad Manoush

Bij het begin van het voorprogramma gisteren in het Patronaat waren er slechts zes mensen in de zaal, pijnlijk! En het Utrechtse Kalio Gayo verdiende echt beter, het is een leuk vrolijk bandje met Balkanachtige liedjes. Het schijnt dat ze in een zelfverzonnen taal zingen, nou, dat klonk erg authentiek. De schelle stem van de zangeres paste er prima bij. Gaandeweg kwam er gelukkig wat meer publiek en toen Mad Manoush begon waren er in ieder geval een stel danslustige fans die nu goed de ruimte hadden. Want dansbaar is hun muziek, een beetje Dizzie Mans Band meets Mano Negra met viool, bas en accordeon. Vrolijke feestelijke gypsypunk, om een idee te krijgen luister hier.